Έλα στη θέση μου!

Είμαι σ'ένα βαγόνι Πολωνικού καρβουνιάρη κι έχω να κάνω 5 ώρες ταξίδι.
Μέσα στην κουκέτα βρίσκονται 2 μάνες, 2 κόρες 5 χρονών, και μία γύρω στα 12.
Έχει χαλάσει ο διακόπτης του καλοριφέρ και το ρημάδι λειτουργεί αβέρτα, ΙΟΥΛΙΟ μήνα! (και ναι, είναι πίσω από τα πόδια μου!)
Οι μάνες (μέσα σ'αυτή την παρένθεση είχα γράψει κάτι άλλο, αλλά μετά θυμήθηκα ότι βρίζω μόνο στο δικό μου blog) έχουν γδύσει τα μικρά και τα'χουν βάλει για ύπνο, και για να μην τους κρυώσουν ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ!
Οι υπόλοιποι δεν μπορούμε να γδυθούμε, γιατί είναι κομμάτι δύσκολο να κάθεσαι μέσα στο τρένο με το βρακί και το σουτιέν!
Προσπαθώ να πω στους ελεγκτές για το πρόβλημα, αλλά κανένας (επιβάτης ή ελεγκτής δε μιλάει αγγλικά... καλά για τα ελληνικά τους δεν παραπονιέμαι, γιατί αν καταλάβαιναν τι χριστοπαναγία έριξα θα με είχαν πάει μέσα)

Είδα την ομορφότερη πόλη που έχω επισκεφτεί ποτέ, και ο γυρισμός με αρρώστησε για δύο μέρες.
Το χειρότερο ήταν ότι για όλα όσα ήθελα να πω εξαρτιόμουν από τον άντρα, που κι αυτός έβγαζε καπνούς (ή ατμούς) αλλά είναι ευγενικός μέχρι αηδίας!
Δε γίνεται έτσι δουλειά...

Υ.Γ.1 Όχι δε μπορούσαμε να πάμε σε άλλη θέση, γιατί τα εισητήρια κόβονται ούτως ή άλλως υπεράριθμα, και οι περισσότεροι τη βγάζουν στο διάδρομο!
Υ.Γ.2 300 χιλιόμετρα σε 5 ώρες, δεν τις κάνει ούτε ο ελληνικός καρβουνιάρης! άρα υπάρχουν και χειρότερα.

Συμπέρασμα: Τελικά η "μάνα" είναι το πιο ηλίθιο είδος σε όλα τα μήκη και τα πλάτη.

Έφαγα ψητό: Που το κοιμησμένο χτύπησε το κεφάλι του στο τραπεζάκι, και ξύπνησε με καρούμπαλο.

Ατάκα: Τι με κοιτάς μωρή βλάχα, αφού δεν καταλαβαίνεις χριστό τι λέω! (ναι, στα ελληνικά!)